پست ثابت

حرف‌های ما هنوز ناتمام ....
تا نگاه می‌کنی
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود
آی .....
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
         چقدر زود
                     دیر می‌شود!

نیا باران زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم و خوب می دانم

که گل در عقد زنبور است

اما یک طرف سودای بلبل،

یک طرف بال و پر پروانه را هم

دوست میدارد

نیا باران پشیمان میشوی از آمدن

زمین جای قشنگی نیست

در ناودان ها گیر خواهی کرد

من از جنس زمینم خوب می دانم

که اینجا جمعه بازار است

و دیدم عشق را در بسته های زرد کوچک نسیه میدادند

در اینجا قدر مردم را به جو اندازه می گیرند

در اینجا شعر حافظ را به فال کولیان در به در اندازه می گیرند

نیا باران زمین جای قشنگی نیست

در زندگی زخم هایی هست كه مثل خوره روح آدم را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد. این دردها را نمی شود به کسی اظهار کرد چون عموما عادت دارند این درددهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمرند و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخرامیز تلقی بکنند.

 بوف کور

گریز

می‌گـریـزم ، می‌گـریـزم

اشک حسرت از چـه ریـزم

برو برو کـز دامت جستم گشوده پـــر از بـامت جستـم

یاد از تو دگـر نکنم نکنم سوی تـــو نظـر نکنـم نکنـم

تو را رها کردم با دگران گذشتم از تو  چون رهگذران
                       
رفتم کز تو دگر بیگانه شوم      بهر شمع دگر پروانه شوم

مهـــری دیگــر با تــو نــدارم      در کـــوی تــو پــا نگـــذارم

گذر از من ، کز تــو گذشتم      از دل تا کـی نـالـه برآرم

نازک طبعی ، چو برگ گل بودم

بدستت افتادم  پـرپـر گشتم . پـرپـر گشتم

اشکی بــودم  درون بهــر غــم  چو قطره باران

گوهر گشتم ، گوهر گشتم

به حال خود بگذارم        به دست غم بسپارم

که بی‌ تو تنها بــروم            بـــرو بـــرو تـــا بــــروم

حسین معینی کرمانشاهی

 

^{دل من دير زماني است که مي پندارد}

^{"دوستي" نيز گلي است،}
مثل نيلوفر و ناز،
ساقه ترد و ظريفي دارد.
بي گمان سنگدل است آنکه روا مي دارد
جان اين ساقه نازک را
- دانسته -
بيازارد!
در زميني که ضمير من و توست،
از نخستين ديدار ،
هر سخن ، هر رفتار ،
دانه هايي است که مي افشانيم.
برگ و باري است که مي رويانيم
آب و خورشيد و نسيمش " مهر" است .

گر بدانگونه که بايست به بار آيد ،
زندگي را به دل انگيزترين چهره بيارايد .
آنچنان با تو درآميزد اين روح لطيف ،
که تمناي وجودت همه او باشد و بس.
بي نيازت سازد ، از همه چيز و همه کس .

زندگي ، گرمي دلهاي به هم پيوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است .

در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز،
عطر جان پرور عشق
گر به صحراي نهادت نوزيده است هنوز
دانه ها را بايد از نو کاشت!
آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان
خرج مي بايد کرد .
رنج مي بايد برد ،
دوست مي بايد داشت !

با نلاهي که در آن شوق برآرد فرياد
با سلامي که در آن نور ببارد لبخند
دست يکديگر را
بفشاريم به مهر
جام دلهامان را
مالامال از ياري ، غمخواري
بسپاريم به هم
بسراييم به آواز بلند :
- شادي روي تو !
اي ديده به ديدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ،
عطرافشان
گلباران باد.

فریدون مشیری

غریب روزگار 

خالق هستی نظر کن من غریب روزگارم
باغبانم را خبر کن تا ببیند برگ وبارم
بی کس و دور از دیارم من غریب روزگارم
باغبانم را خبر کن تا ببیند برگ وبارم
خلوت پرعشق من پر شور من پر حال من
آن مستی احوال من کو
روز من کو شام من  ماه من کو سال من
آن اختر اقبال من کو
پیری رسید از ره و زین جان توان برفت
فریاد بیکسی به دل آسمان برفت
مویم سپید گشت و چه گویم ز بخت خویش
دودی بشد کز آتش این دودمان برفت
ای زمین نفرین به این بد گردشی های تو بادا
ای زمان آتش به این امروز و فردای تو بادا
من کی از دست تو راحت می شوم
راهی شهر محبت می شوم
من چه هنگامی به یاران می رسم
فارغ از این کنج عزلت می شوم

حسین معینی کرمانشاهی

 

کسی بی خبر آمد،مرا دست خودم داد

کسی مثل خودم غم ،کسی مثل خودم شاد

کسی مثل پرستو در اندیشه ی پرواز

 کسی بسته و آزاد اسیر قفسی باز

  کسی خنده کسی غم کسی شادی و ماتم

 کسی ساده کسی صاف کسی در هم و برهم

 کسی پر ز ترانه کسی مثل خودم لال

 کسی سرخ و رسیده کسی سبز و کسی کال

 کسی مثل تو ای دوست! مرا یک شبه رویاند

 کسی مرثیه آورد برای دل من خواند

من از خواب پریدم،شدم یک غزل زرد

 و یک شاعر غمگین مرا زمزمه می کرد

 

ایه های عاشقانه

تودرجان منی من غم ندارم

توایمان منی من کم ندارم

اگردرمان تویی دردم فزون باد

وگرمعشوقه ای سهمم جنون باد

تویی تنها تویی تو علت من

توبخشاینده بی منت من

صدایم کن صدای تو ترانست

کلامت ایه های عاشقانه است

تورامن سجده سجده می پرستم

که سر برخاک برزانو نشستم

هین رها کن عشقهای صورتی             عشق برصورت نه بر روی سطی
آنچه معشوق است صورت نیست آن      خواه عشق این جهان خواه آن جهان
آنچه بر صورت تو عاشق گشته ای       چون برون شد جان چرایش هشته ای
صورتش برجاست این سیری زچیست      عاشقا واجو که معشوق تو کیست
پرتو خورشید بر دیوار تافت               تابش عاریتی دیوار یافت
بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم           وا طلب عشقی که پاید او مقیم

ما در این انبار گندم می کنیم             گندم جمع آمده گم می کنیم
می نیندیشیم آخر ما به هوش             کین خلل در گندمست از مکر موش
موش تا انبار ما حفره زدست            وز فنش انبار ما ویران شدست
اول ای جان دفع شر موش کن           و انگهان درجمع گندم کوش کن
گرنه موشی دزد در انبار ماست          گندم اعمال چل ساله کجاست
ریزه ریزه صدق هر روزه چرا          جمع می ناید در این انبار ما

حضرت مولانا

موش = نفس      گندم = جان – روح     انبار = جسم

 

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟
غافلگیر شدیم
چتر نداشتیم
خندیدیم
دویدیم
و
به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم
دومین روز بارانی چطور؟
پیش بینی اش را کرده بودی
چتر آورده بودی
و من غافلگیر شدم
 
سعی می کردی من خیس نشوم
و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود
و سومین روز چطور؟
گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری
چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد
.
و
و
و
و
چند روز پیش را چطور؟
به خاطر داری؟
که با یک چتر اضافه آمدی
و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم
.
.
.
فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم
تنها برو

 

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم
از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

شب که مهتاب درآیینه ی من می ر قصد
می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم
همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

چیستی ؟ خواب و خیالی ؟ سفری ؟خاطره ای ؟
که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

لحظه ای یاد تو از خاطرمن خارج نیست
یا درآغوش منی یا به تو می اندیشم

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود
پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

تو به حافظ به حقیقت به غزل دلخوش باش
من به افسانه نیما به تو می اندیشم

نه به اندیشه ی زیبا ،‌نه به احساس لطیف
كه به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

تو به زیبایی دنیایِ كه می اندیشی؟؟
من كه تنها به تو، تنها به تو می اندیشم

محمد سلمانی

 ژینی کورت و به هه لویی مردن 

                                 نه ک په نا به قه لی رو ره ش بردن

لای هه لوی به رزه فری به رزه مژی 

                                 چون بژی شه رته نه وه ک چه نده بژی

ماموستا"هه ژار"

 

 

هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود.
هراس من باری همه از مردن دز سرزمینی ست
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون باشد.
جستن
یافتن
و آن گاه به اختیار برگزیدن
و از خویشتن خویش بارویی پی افکندن

اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش تر باشد
حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم

شادروان احمد شاملو

 

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن کشان
چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین نشان سوز نهان

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من

باز آ ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آیینه ام عشقت غم دیرینه ام
باز آ چو گل در این بهار سر را بنه بر سینه ام

(بیژن ترقی)

خانه خراب تو شدم به سوی من روانه شو

سجده به عشقت میزنم منجی جاودانه شو

ای کوه پرغرور من سنگ صبور تو منم

 ای لحظه سازه عاشقی  عاشق با تو بودنم

 

روشن ترین ستاره ام می خواهمت می خواهمت

تو ماندگاری دردلم میدانمت میدانمت

ای همه ی وجود من نبود تو نبود  من

تقدیم به تو

عقرب زلف کجت با قمر قرینه

تا قمر در عقربه کار ما چنینه

در رو با لنگر میزنه من دلم می لرزه

 

 

مرا گویی که رایی من چه دانم		چنین مجنون چرایی من چه دانم
مرا گویی بدین زاری که هستی		به عشقم چون برآیی من چه دانم
منم در موج دریاهای عشقت		مرا گویی کجایی من چه دانم
مرا گویی به قربانگاه جان‌ها		نمی‌ترسی که آیی من چه دانم
مرا گویی اگر کشته خدایی		چه داری از خدایی من چه دانم
مرا گویی چه می جویی دگر تو		ورای روشنایی من چه دانم
مرا گویی تو را با این قفس چیست		اگر مرغ هوایی من چه دانم
مرا راه صوابی بود گم شد		ار آن ترک خطایی من چه دانم
بلا را از خوشی نشناسم ایرا		به غایت خوش بلایی من چه دانم
شبی بربود ناگه شمس تبریز		ز من یکتا دو تایی من چه دانم

 

آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند

آن خدایی که تو بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست بخند

دست خطی که تو را عاشق کرد

شوخی کاغذی ماست بخند 

ادمک خر نشوی گریه کنی

کل دنیا یه سراب بخند

ادمک تنها نشین، پرواز کن

عشق را از جهان اغاز کن

ادمک اسمان در بر گیر 

مرگ در کمین است،

دفتر عشق را دوباره باز کن

ادمک تنهایی سخته بخدا

دل من میگیره اینجا بخدا

ادمک دلم برات تنگ شده است

ادمک قدر تورو دارم بخدا

فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست بخند

صبح فردا به شبت نیست که نیست 

تازه انگار که فرداست بخند

راستی آنچه به یادت دادیم

پر زدن نیست که درجاست بخند

آدمک نغمه آغاز نخوان

به خدا آخر دنیاست بخند

 

 

 

امروز سرمست آمدم تا دیر را ویران کنم
گرز فریدونی کشم ضحاک را سر بشکنم

گر کژ بسویم بنگرد گوش فلک را برکنم
گر طعنه بر حالم زند دندان اختر بشکنم

چون رو به معراج آورم از هفت کشور بگذرم
چون پای بر گردون کشم نو چرخ و چنبر بشکنم

من مرغ عالی همتم از آشیانه بر پرم
تا کرکسان چرخ را هم بال و هم پر بشکنم

من طائر فرخنده ام در کنج حبس افتاده ام
باشد مگر که وارهم روزی قفس در بشکنم

به جان جوشم که جویای تو باشم
خسی بر موج دریای تو باشم
 تمام آرزوهای منی کاش
یکی از آرزوهای تو باشم

 

کوچه

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم اید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ایینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم
بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم اید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای دردامن اندوه کشیدم
نگسستم نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

فریدون مشیری

ای صمیمی! . . . ای دوست

گاه و بیگاه لب پنجره ی خاطره ام میایی

دیدنت . . . حتی از دور

آب بر آتش دل می پاشد

آنقدر تشنه ی دیدار تو ام

که به یک جرعه نگاه تو قناعت دارم

دل من لک زده است

گرمی دست تو را محتاجم

و دل من . . . به نگاهی از دور

طفلکی می سازد

ای قدیمی! . . . ای خوب

تو مرا یادکنی . . . یا نکنی

من به یادت هستم

من صمیمانه به یادت هستم

دایم از خنده لبانت لبریز

دامنت پرگل باد

 

آن روزکه ماحسرت نان میخوردیم

سردر برِهم به زیر پر می بردیم

تا سیر شدیم جدا ز هم افتادیم

ای کاش که از گرسنگی میمردیم

ای کاش که دست ما سبب ساز شود

از سینه ی ما محبت ابراز شود

 دستی که گره گشای مردم باشد

 بهتر ز لبی که با دعا باز شود

هنر

برای وصول به خداعارف بودن هنراست      میان این چندعارف پخته شدن هنراست

درهم نشینی بااین همه خامان                درگنگره ی دوست سوختن هنراست

بااین همه خشک دلان بی شور             دل خون وشیدا گشتن هنر است

میان این همه خاموشان راه عشق              بس فریاد و ناله کردن هنر است

ای خودپرستان کنشت بی احساس           هم دل وآدمی بودن هنر است

چیره شدن عقل در جدال با عشق            هنر نیست عاطفی بودن هنر است

یوسف مست و خمار بودن آسان است        وگرنه این همه ادعا داشتن هنر است

یوسف دوست

"کام دوستی"

شکروسپاس بی کران ایزدی را                که دیدم من رخسارزیبای تورا

عجبابرحالم که درکنارتو                         مدهوشم ازآرامش بی پایان را

خوشابرمن که دربودن باتو                       سخن گفتن ازعشق ودوستی را

گویم جان منی ویکی هستیم ای دوست         نه فقط این کلام زیباراسراپای وجودم را

بخیلان نظردارن به عشق ما                     من شرالوسواس الخناس را

دانی چراباتوسرخوشم ای دوست               کاردلم است ونازچشمت را

کامی دارم دوست که فردا                        باهم شویم خاک کوزه ای را

غم ودردوخنده وگریه ی شوق "دوست"       همه خوش است دررسیدن به کام را

تقدیم به...

یوسف دوست

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنانکه ببینی
یا چیزی چنانچه بدانی...
من درد مشترکم
مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستانت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زنده گان
و در گورستان تاریک با تو خواندم
زیباترین سرودها را!
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بودند
دستت را به من بده
دست های تو با م آشناست
ای دریافته با تو سخن می گویم
بسا آب که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

احمد شاملو

با درد بساز چون دوای تو منم
در کس منگر که آشنای تو منم
گر کشته شوی مگو که من کشته شدم
شکرانه بده که خونبهای تو منم

دل در بر من زنده برای غم تست
بیگانه‌ی خلق و آشنای غم تست
لطفی است که می‌کند غمت با دل من
ورنه دل تنگ من چه جای غم تست
 باز آمدم و برابرت بنشستم
احرام طواف گرد رویت بستم
هر پیمانی که بی‌تو با خود بستم
چون روی تو دیدم همه را بشکستم

مولانا

گایـیـکه لــه عاسمــان و نـاوی کویــه

گایـیـکه ده لیـن هه لگری هـه ردو بویـه

سه یری که ره گه ل بکه ی له ناو ئه م جوته

گه ر ژیـر و به بیری سه یری خوش بو تویه

ئه م پیاڵه وتی که هاته سه ر لێوانم

شا بوم و گه لێ وه ک تۆ له ژێر فه رمانم

له خوارنه وه ما ده فر و پیاڵه م زێڕ بون

وا ئێسته پیاڵه م و به سه ر خۆشانم!

می خواهم انسانی دگرگونه باشم

می خواهم از درختها ایستادگی بیاموزم

می خواهم چونان مورچه ای باشم پرتلاش

بی آنکه هراس داشته باشم از باران

می خواهم با گندمزار برقصم

با قاصدک ها پرواز کنم

با جیرجیرک ها آواز بخوانم

می خواهم بیکرانه باشم چون دریا

بی نشانه باشم چون باد

از چشمانم رودخانه ای جاری کنم برای چمنزار

تبر را کنار بگذارم

کمانم را بشکنم

آهو را رها کنم برای پلنگ

خرگوش را برای عقاب

پرنده ای باشم و پرواز کنم در برابر باد

 

 

حضرت مولانا