دلم براي کسي تنگ است که آفتاب صداقت را

به ميهماني گلهاي باغ مي آورد 

و گيسوان بلندش را به بادها مي داد

و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد

دلم براي کسي تنگ است

که چشمهاي قشنگش را

به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت

و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

دلم براي کسي تنگ است

که همچو کودک معصومي

دلش براي دلم مي سوخت

و مهرباني را نثار من مي کرد

دلم براي کسي تنگ است

که تا شمال ترين شمال با من رفت

و در جنوب ترين جنوب با من بود

کسي که بي من ماند

کسي که با من نيست

کسي که . . .

داد درویشــــی از ســـــر تمهیــــــد            سـر قلیـــان خـویـش را به مــریــــد

گفت که از دوزخ ای نکــــو کــــــردار            قـــدری آتـــش بـــه روی آن بگــــذار

بگـــرفـــت و ببــــــــرد و بــــــــاز آورد            عقــــــــد گــوهـــــــــر ز درج راز آورد

گفت کـه در دوزخ هـر چـه گردیـــدم            درکــــــــات جحیــــــــم را دیــــــــدم

آتـــــش و هیـــــــزم و ذغـــــال نبود            اخگــــــری بهـــــــر اشتعــــــال نبود

هیچ کـس آتشی نمـــی افـــروخت            زآتش خویش هر کسی میسوخت

صغیراصفهانی

کاش می شد لحظه ای پرواز کرد

حرفهای تازه را آغاز کرد

کاش می شد خالی از تشویش بود

برگ سبزی تحفه ی درویش بود

کاش تا دل می گرفت و می شکست

عشق می آمد کنارش می نشست

کاش با هر دل , دلی پیوند داشت

هر نگاهی یک سبد لبخند داشت

کاش لبخندها پایان نداشت

سفره ها تشویش آب ونان نداشت

کاش می شد ناز را دزدید و برد

بوسه رابا غنچه هایش چید و برد

کاش دیواری میان ما نبود

بلکه می شد آن طرف تر را سرود

کاش من هم یک قناری می شدم

درتب آواز جاری می شدم

آی مردم من غریبستانی ام

امتداد لحظه ای بارانیم

شهر من آن سو تر از پروازهاست

در حریم آبی افسانه هاست

شهر من بوی تغزل می دهد

هرکه می آید به او گل می دهد

دشتهای سبز , وسعتهای ناب

نسترن , نسرین , شقایق , آفتاب

باز این اطراف حالم را گرفت

لحظه ی  پرواز بالم را گرفت

می روم آن سو تو را پیدا کنم

در دل آینه جایی باز کنم

زندگی باید کرد!
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه با سوسوی امیدی کمرنگ
زندگی باید کرد!
گاه با غزلی از احساس
گاه با خوشه ای از عطر گل یاس
زندگی باید کرد!
گاه با ناب ترین شعر زمان
گاه با ساده ترین قصه یک انسان
زندگی باید کرد!
گاه با سایه ابری سرگردان
گاه با هاله ای از سوز پنهان
گاه باید روئید
از پس آن باران
گاه باید خندید
بر غمی بی پایان
لحظه هایت بی غم .......
روزگارت آرام .......

کودکی بودم و دنبال خدا

در بیابان در دشت

در دل جنگل سبز

همه جا می گشتم

کلبه ای درگذرم بودپرازنور

که خورشید دگرگونه بر آن می تابید

پیرمردی دیدم که پس از خوردن یک جرعه ز آب

به خدا گفت : سپاس

آری احساس من این بود

خدا آنجا بود

من خدا را دیدم

من شنیدم که خدا گفت : بنوش

گوارای وجود

پروازهمای 

زندگانی بی پوچی

_{^{خدایا!خدایا!}}

_{^{همه ی زندگانیم}}

_{^{درتمام عمرم،برآنم}}

_{^{باگفتارم،بادست هایم}}

_{^{باافکارم،با رازهایم}}

_{^{بامی وجامم}}

_{^{باعشق وعرفانم}}

_{^{باشعرواشعارم}}

_{^{باشاعران وبزرگانم}}

_{^{باهمه ی دردهای غریبم}}

_{^{کاری کرده باشم}}

_{^{کمکی یاکه خدمتی}}

_{^{اگرناچیزهم باشد}}

_{^{یابه چشم هم نیایدشاید}}

_{^{به همه ی مردمانم}}

_{^{به دوستان وعزیزانم}}

_{^{تا دریابم کهپوچ نبوده است زندگانیم}}

_{^{ووحشت عمری بی ثمرنداشته باشم}}

_{^{پس توکل به خدا وخدایم}}

_{یوسف دوست} 

ملاقات با دوزخیان

آن دم که مرا می زده برخاک سپارید

زیر کفنم خمره ای ازباده گذارید

تا درسفر دوزخ ازاین باده بنوشم

برخاک من ازشاخه انگور بکارید 

آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات

یک خمره شراب ارغوان برم به سوغات

هر قدرکه درخاک ننوشیدم ازاین باده صافی

بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی 

جc ساغرپیمانه و ساقی نشناسم

بر پایه میخانه وشادیست اساسم

گرهمچو همای ازعطش عشق بسوزم

ازآتش دوزخ نهراسم نهراسم 

پروازهمای

سفر به خیر
- «به کجا چنین شتابان؟»
گَوَن از نسیم پرسید.

- «دل من گرفته زینجا،
هوس سفر نداری
زغبار این بیابان؟»

- «همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم....»

- «به کجا چنین شتابان؟»
- «به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سراین.»
- «سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی،
به شکوفه ها، به باران،
برسان سلام ما را.»

دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

’حمید مصدق خرداد ۱۳۴۳″
تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت
“جواب فروغ فرخ زاد به حمید مصدق”
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را….
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

ترا ای کهن بوم و بر دوست دارم

ز پوچ جهان هيچ اگر دوست دارم
تو را اي كهن بوم و بر دوست دارم
تو را اي كهن پير جاويد برنا
تو را دوست دارم، اگر دوست دارم
تو را اي گرانمايه، ديرينه ايران
تو را اي گرامي گهر دوست دارم

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه ی لیلا نشست

 پرکن پیاله را

که این آب آتشین

دیری است ره به حال خرابم نمی برد

این جامها

که در پی من می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد

من با سمند سرکش و جادویی شراب

تا بیکران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستاره ی اندیشه های ژرف

تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا

تا شهر یادها.

دیگر شرابم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

پر کن پیاله را

هان!

ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلودِ دور دست

پرواز کن

به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

در راه زندگی

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی

با این که ناله می کشم از دل

که آب...آب...

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را...

 فریدون مشیری

گوینـد کــه دوزخی بـــود عـاشـق و مـست

قولیست خلاف دل در آن نتوان بست

گر عاشق و می خواره به دوزخ باشد

فرداست ببینی که بهشت همچون کف دست

  بهشت

این چه حرفیست که در عالم بالاست بهشت 

هر کجا وقت خـوش افتـاد همانجاست بهشت 

دورخ از تیـــرگی بخت درون تـــــــــو بــود  

گر درون تیــره نباشد همه دنیــاست بهشت  

دیباچه

بخوان بهنام گل سرخ در صحاری شب
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند

ابیاتی برگزیده از اشعارحضرت مولانا